Aisha Hasanti
23 lata
Członkini plemienia Duharah
Niegdyś faworyta wodza, teraz jedna z niewielu ocalałych

Pełna egzotycznego piękna, którego atrakcyjności dla ludzi spoza pustyni nie pojmuje. Złocista skóra, kształtne, smukłe ciało pełne siły oraz energii. Długie, czarne niczym węgiel włosy skręcające się w lekkie fale, równie ciemne oczy o wyrazistym spojrzeniu. Lekko zadarty nos, wyższe kości policzkowe nadające twarzy wrażenie szczupłości, pełne usta.

Jest ostra i gwałtowna niczym sama zdradliwa pustynia. Wychowana wśród męskiej dominacji, dzięki swym wdziękom oraz sprytowi otrzymywała wiele przywilejów, z których ochoczo korzystała. Nie uznaje wyższości mężczyzn spoza jej plemienia, dlatego na wszelkie próby podporządkowania jej sobie reaguje z właściwą sobie burzliwością. Zna swoją wartość, nie przechwala się umiejętnościami nabytymi na nieprzystępnych piaskach, doskonale radzi sobie w trudnych warunkach. Dostosowanie się do nowej sytuacji zajmuje jej trochę czasu, ponieważ duma nie pozwala tak łatwo odpuścić. Uparta, trudno zmienić jej zdanie. Pełna wewnętrznej siły, gotowa do walki z całym światem, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jednocześnie szalenie lojalna własnym zasadom, obyczajom oraz kulturze, w której została wychowana. Nie pojmuje zwyczajów innych i niewiele ją one obchodzą.

Jako jedna z niewielu utalentowanych magicznie kobiet w plemieniu musiała bardzo uważać, by nie zwrócić na siebie niczyjej uwagi. Ukrywała nietuzinkowe zdolności, nie chcąc zostać zmuszoną do nauki na szamankę. Skupiała się na przyznanej jej roli łowczyni, czym zajmowała się aż do dnia rytuału dojrzałości – wtedy została wybrana przez wodza w sile wieku na jego faworytę. Łowiectwo stało się zajęciem drugorzędnym, jednak Aisha zyskała tym samym wiele przywilejów.
Straciła plemię podczas niefortunnego starcia z karawaną przemierzającą pustynię. Niewiele osób przeżyło walkę, większość natomiast trafiła do niewoli. Aisha uniknęła tego losu tylko dzięki temu, że została powalona przez jednego z zabitych, a następnie przykryta nawiewanym pustynnym piaskiem.
Uwolniona od rodziny i wszystkiego, co znała, postanowiła za wszelką cenę przetrwać. Opuściła pustynię, wiedząc, że życie w pojedynkę wśród wydm było niczym wyrok śmierci. Po raz pierwszy ruszyła tam, gdzie świat oferował więcej kolorów niż odcienie piasku oraz oślepiająco błękitne niebo.