Naga wedle podań strzegą świątyni Ignis na wulkanicznej wyspie, otoczonej wodami i żądnymi ludzkiego mięsa syrenami. Są to pół ludzie, pół węże. Mimo iż nikt nie spotkał jeszcze żadnego żywego osobnika, płaskorzeźby z ruin starożytnych świątyń odsłaniają nie tyle co drobną ilość tekstu na ich temat, ale i sam wizerunek.

Albowiem dzieła sztuki przedstawiają ludzi, którzy od pasa w dół nie posiadają nóg a długi, wężowy ogon o gładkich łuskach.

Naga, w istocie posiada wężowy tułów o elastycznych, mocnych łuskach. Każdy osobnik ma własny kolor i kształt, a niektórzy nawet częściowo kolce, i grzechotki. Są także wyposażeni w szpony, wężowe źrenice i język, który zastępuje im słaby zmysł węchu. Łopocząc nim w powietrzu zbierają oni cząsteczki zapachowe, a wsuwając go do ust, umieszczają w płaskiej komorze nad podniebieniem, z której to przesyłane są informacje do mózgu. Dzięki odpowiedniemu kształtowi źrenic, w ciemnościach są w stanie dostrzec plamy ciepła ciała.

Ponadto ich zęby zostały przekształcone w kły jadowe. Z powodu ich delikatności, Naga są zmuszeni połykać kęsy w całości bez przeżuwania, co ułatwia im elastyczna szczęka na zawiasach.

Czują się dobrze na lądzie, wśród drzew jak i pod wodą. Nie znoszą jednak ostrych zim oraz wszelakiego chłodu. Przy zbyt niskich temperaturach stają się powolne i ospałe, lecz po odpowiednio długim wygrzaniu się w słońcu ponownie wraca im energia.