Piękny las, który z trzech stron okala Morze Wielkie. Miasto jest ukryte w samym jego sercu. Elfy wybudowały swe domostwa, współgrając z naturą, nie niszcząc jej. Dokonują handlu z ludźmi, jednakże za wszelkie kontakty towarzyskie czy związki miłosne są karane śmiercią. Surowe prawo elfów zakazuje mieszania krwi – uznaje się to za zdradę rodu i plamę na honorze. Wśród elfów nie ma władcy ani hierarchii społecznej. Każdy żyje zgodnie z naturą, uzyskując to, co ona sama ofiaruje (później te dary traktowane są jako produkty handlowe do negocjacji z ludźmi), dając w zamian opiekę i pielęgnację.
Miasto jest otwarte, każdy może do niego wejść, a elfy choć czujne nigdy nie są nastawione wrogo do nowoprzybyłych. Ich ograniczone zaufanie wynika z tego, że – jak nauczyły je lata doświadczeń – ludzkie serca są chciwe bogactwa i władzy. Niechętnie zatem goszczą ich w Aldanarze. Jednak gdy przedstawiciele ludzkiej rasy już się tam znajdą, mogą liczyć na iście królewską gościnę i pożywną strawę.



Elfickie domostwa usadowione są nad wodospadem. Barwione jasnymi, najczęściej biało-złotymi kolorami, które odbijają światło słoneczne oraz lśnią jak woda, nad którą się znajdują.